Rodzina jako forma najbardziej elementarnej wspólnoty była nazywana podstawową komórką społeczną. W istocie jest to określenie dość trafne lecz niestety nie do końca wytrzymujące próbę dzisiejszych czasów. Małżeństwo jako wspólnota generuje w sobie interakcje pomiędzy rodzicami, dziećmi, a także co najtrudniejsze pomiędzy pokoleniami. Małżeństwo staje się przestrzenią dla odważnych, którzy nie boją się wzajemnej konfrontacji, bo wiedzą że od świętego spokoju lepsze jest życie z całą jego różnorodnością. Nawyk dobrej rozmowy, nie tylko w sytuacji nieporozumienia, to podstawa trwania każdego związku, który nie może być li tylko „unią socjalno-ekonomiczną”. Rodzina jest przede wszystkim wspólnotą osób. Osoba to indywidualna substancja o rozumnej naturze. Pułapką dla genezy kryzysu staje się '' wewnętrzna emigracja'' lub mówiąc prościej ucieczka. Nieprawdą jest że nie ma na to czasu. Skoro jest czas na telewizor, piwo, pogaduchy o głupotach czyli u sąsiadów „iskrzy” czy też na doprowadzanie do nieskazitelnej czystości kolejnych zakątków mieszkania czy garażu. Trzeba postawić sobie pytanie o naszą własną hierarchię wartości. Czy lśniąca podłoga, super pełna lodówka, sprawny samochód, itp. są ważniejsze od wzajemnego zrozumienia, bliskości, zaufania? Spektakl ''Pokolenia'' dotyka tej wewnętrznej i newralgicznej zarazem sfery rodzinnego życia. Różnica pokoleń, inność życiowych priorytetów, wreszcie to co wstydliwe i bolesne nasza ludzka nieporadność oparta na  na iluzji szczęścia wziętego z tabloidów. Owocami są: przemoc, swoisty rodzinny mobbing, ucieczka w szpony nałogów lub rodzące się zaburzenia osobowości. Ten ostatni aspekt uderza w sferę decyzji oraz powinności. Narkomania staje się pozornym wyzwoleniem. Niebacznie uświadamiamy sobie że kupiliśmy bilet do samounicestwienia.           Staramy się w spektaklu pokazać iluzję pozorów oraz masek. Maskaradę zła oraz dramat ludzi którym brakło siły przebicia do walki o powrót do normalności. Jest to także bardzo dobry wzorzec do pracy z uczniami w ramach zajęć pedagogicznych, lekcji wychowawczych czy też katechezy.

                                                                                         Bruno Zmarlicki/Krzysztof Surma